Enkele vragen aan dokter Els Bex, huisarts en CRA (coördinerend en raadgevend arts) van WZC Sint-Jozef
Els Bex is 48 jaar en woont met haar dochters Sarah en Marie en hun hondje Bo, een boerenfox, in Hamont. Om haar nog wat beter te leren kennen stel ik haar enkele vragen:
Wat is jouw vroegste herinnering?
“Ik moet een jaar of twee en een half geweest zijn toen onze kat gejongd had. Tot mijn verbazing waren er ineens 2 kleine kittens bij de moeder poes. Ik was nog maar een peuter en die geboorte maakte een grote indruk op me.”
Welke nog levende persoon bewonder je het meest?
“Mijn moeder. Ze is een rolmodel: ze heeft een goede kijk op het leven en zeurt niet. Vroeger was ze verpleegkundige en nu is zij natuurlijk met pensioen, maar zij is nog steeds actief en sportief. Ze staat ook altijd klaar om te helpen als dat nodig is.”
Welke eigenschap bij anderen stoort je het meest?
“Mensen met een negatieve houding storen mij het meest. Vooral als die mensen je proberen mee te trekken in die negativiteit.”
Wat wilde je als kind later worden?
“Het onderwijs leek me wel wat en dierenarts heb ik ook willen worden. Maar toen ik jong was kregen wij op school wel eens bezoek van missiezusters. Die vertelden zó boeiend over hun leven in die verre landen dat me dat aantrok. Ik wilde op dat ogenblik missiezuster worden en naar Afrika of een ander ver oord trekken. Uiteindelijk ben ik tropische geneeskunde in Antwerpen gaan studeren en tijdens die opleiding ben ik 4 maanden in Paraguay geweest. Later ben ik ook verschillende keren naar Afrika gereisd.”
Stel je kan terugreizen in de tijd, naar welke periode ga je dan?
“Nu is het fijn. Ik wil helemaal niet naar een andere periode terugkeren. De studententijd was pittig en zwaar, de periode als beginnend arts ook. Nu heb ik een goed evenwicht tussen privé en vrije tijd. Mijn dochters zijn al ouder, ook dat scheelt. Ik vind mijn leven prima zoals het nu is.”
Noem 1 ding dat de kwaliteit van jouw leven zou verbeteren?
“Ik zou niet weten wat. Het is echt goed zo.”
Hoe kom je tot rust?
“Door te wandelen in de natuur: alleen, met de hond Bo, met de kinderen, met familie of vrienden. Ik ga bijna elk weekend wandelen en bij voorkeur in de Oostkantons. Ik maak dan wandelingen van 20 à 25 km. Ik ben ook vrijwilliger bij Hiking Advisor en begeleid er tweedaagse wandeltochten.”
Het thema van het huiskrantje is DROMEN, vandaar mijn laatste vraag: waarvan droom je nog?
“Oh, ik droom van een klein vakantiehuisje in de Oostkantons om later, als ik met pensioen ben, naartoe te pendelen. Mijn kinderen en kleinkinderen mogen me daar komen opzoeken om er samen mooie wandelingen te maken en te genieten van de natuur. ”
Na ons gesprek zegt Dr. Bex me dat ze totaal andere vragen had verwacht. Meer in het genre van :“Waarom ben je hier CRA geworden en wat vind je daar fijn aan?”
“Ja, waarom?” vraag ik haar en ze vertelt dat ze het fijn vindt om deel uit te maken van een team. “Als huisarts werk je één op één: dokter en patiënt. Maar hier ben ik een stuk van een groter geheel. Ik voel me gedragen.”
Ik vraag nog hoe zij de voorbije coronajaren beleefde. “Die 2 jaren zijn zwaar geweest. Een echte uitdaging. Zoiets hadden we nog niet meegemaakt en niemand wist in het begin hoe dit aangepakt moest worden. Ik heb in mijn eigen omgeving ook enkele dierbaren verloren door Covid 19.”
Nadat Dr. Bex vertrokken is naar haar volgende taak bedenk ik dat we hier vaak gezegd hebben dat zij ons in die voorbije 2 jaren toch maar goed door de pandemie geloodst heeft. We konden met al onze vragen altijd bij haar terecht. Ook wij voelden ons gedragen. Dankjewel daarvoor!
